تشخیص پارکینسون

 

تشخیص بیماری پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون اغلب به صورت بالینی انجام می گیرد و با توجه به شرح حال و معاینه دقیق نورولوژیک توسط متخصص مغز و اعصاب انجام می شود.

برای ارزیابی و تشخیص پارکینسون معمولا موارد زیر را انجام می دهند:

1. ضربه به انگشت دست و انگشت شست با هم و یا ضربه به پا برای بررسی کُندی حرکت مراجع

2.  شل کردن دست برای مشاهده لرزش در حین استراحت

3. شل کردن عضلات حین حرکت گردن، بازو ها و ساق پا به منظور بررسی سفتی اندام ها

4. حفظ تعادل ایستادن حین هل دادن آرام

معمولا اسکن های مغزی برای تشخیص پارکینسون استفاده نمی شوند، اگرچه می توانند برای رد کردن بیماری های دیگر و تشخیص افتراقی مورد استفاده قرار بگیرند.

روشهای PET Scan که به طور اختصاصی کاهش جذب عقده های قاعده ای مغز را نشان می دهد و بیماری پارکینسون را تایید می کند نیز به صورت روتین استفاده نمی شود و بیشتر در مطالعات تحقیقاتی این روش مورد استفاده قرار می گیرد.

یکی از موارد تشخیص افتراقی پارکینسون با بیماری افسردگی همین حالت بی روح شدن صورت، کم حرف شدن فرد یا کندی حرکات و صحبت کردن است؛ بنابراین در بیشتر مواقع این علائم را به حساب افسردگی می‌گذارند. همچنین برعکس آن هم وجود دارد یعنی خیلی‌ها که افسرده می‌شوند آن را به حساب پارکینسون می‌گذارند، در صورتی که فرد مبتلا به افسردگی است.

در بسیاری از موارد بیمار افسرده را برای درمان پارکینسون و یا بیمار دچار پارکینسون را برای درمان افسردگی وارد مسیر اشتباه درمان می‌کنند؛ در صورتی که این‌ها به لحاظ بیماری و طبیعتاً روش‌های درمانی، با هم تفاوت دارند؛ بنابراین هرچند افسردگی یکی از نشانه‌های پارکینسون است، ولی ممکن است فرد فقط افسردگی داشته باشد؛ زیرا فرد افسرده هم کمتر حرکت می‌کند، سعی می‌کند گوشه‌ای بنشیند و حرف نزد.

افرادی که دچار پارکینسون هستند کارهایشان را خیلی کند انجام می‌دهند در صورتی که ممکن است احساس خودشان، این نباشد.شایان ذکر است که به دلیل عدم آشنایی درست به علائم اولیه‏ این بیماری، بسیاری از بیماران خیلی دیر شناسایی می‏ شوند و ممکن است سال‏ها بدون آگاهی از بیماری خود، با آن به زندگی روزمره ادامه دهند.

در اکثریت موارد، نخستین علائم بیماری از حدود 60 سالگی مشاهده می‏شوند. آن هم با پدید آمدن لرزش‏های متناوب اجزای فوقانی بدن. از هر پنج بیمار مبتلا به پارکینسون، بنا بر آمار منتشر شده، چهار نفر به دلیل مشاهده ‏ی همین علائم، به پزشک مراجعه می‏کنند. لرزش‏هایی پیاپی بین چهار تا شش حرکت در ثانیه که ممکن است چند ثانیه یا حتی چند دقیقه ‏طول بکشد. این لرزش‏ها در اثر بروز هیجانات ناگهانی مانند شادی و یا خشم، تمرکز زیاد، خستگی مفرط و یا سرما تشدید می‏یابند.

در مراحل بعدی پیشرفت بیماری، میزان این لرزه‏ ها زیاد می‏شوند و به تمامی اجزای بدن منتقل می‏شوند و فرد بیمار دچار انقباض عضلانی بسیار شدید و دردناک می‏شود و با کند شدن حرکات بدنش، بیش از پیش، برای راه رفتن با مشکل مواجه است.