علایم پارکینسون

 

علائم پارکینسون 

علائم و نشانه های اولیه پارکینسون بسیار کم می باشد و این علائم با علائم بسیاری از بیماری های دیگر مشترک می باشند و ممکن است در تشخیص بیماری اشتباهاتی رخ دهد. این علائم عبارتند از:  لرزش بسیار خفیف انگشتان، سخت شدن قدم زدن و راه رفتن برای فرد، ناتوانی در بلند شدن از روی صندلی، دست خط ناخوانا و ریز، وضعیت قوزدار ثابت و بی احساس شدن چهره.

برای حدود ۷۰ درصد از بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون لرزش از اولین علائم این بیماری است. این حالت معمولاً زمانی که دست در حال استراحت است، نه زمانی که دست در حال استفاده است، در انگشتان یا دست شروع می‌شود. لرزش دست یا انگشت به طور منظم است معمولاً چهار تا شش بار در هر ثانیه یا به حالت تسبیح گردانی است چنان که مهره‌ای بین انگشت شست و انگشت اشاره می‌چرخد. لرزش می‌تواند نشانه بیماری‌های دیگر نیز باشد، بنابراین لرزش به خودی خود بدین معنا نیست که فرد پارکینسون دارد.

برادیکنسیا (کُندی حرکت) همانطور که سن افراد بالا می‌رود، حرکات آنها نیز به طور طبیعی آرام‌تر می‌شود. اما اگر آنها “برادیکنسیا” داشته باشند که نشانه‌ای از بیماری پارکینسون است، کند شدن حرکات ممکن است زندگی روزمره را مختل کند. هنگامی که آن‌ها می‌خواهند حرکت کنند، بدن ممکن است فوراً واکنش نشان ندهد، و یا به طور ناگهانی ممکن است متوقف یا “خشک” شود. لنگان راه رفتن و چهره خشک و بی روح گاهی اوقات در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می‌تواند ناشی از برادیکنسیا باشد. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون وضعیت خمیده با شانه‌های افتاده و سر رو به جلو دارند. همراه با مشکلات حرکتی آن‌ها ممکن است مشکل در تعادل داشته باشند. این مشکل خطر سقوط را افزایش می‌دهد.  سفتی و خشکی زمانی اتفاق می افتد که عضلات سفت و شل نمی‌شوند. به عنوان مثال، ممکن است بازوها زمانی که فرد در حال راه رفتن است، نچرخند. ممکن است گرفتگی و درد در عضلات وجود داشته باشد. اغلب افراد مبتلا به پارکینسون مقداری سفتی و خشکی در اندام‌ها دارند.

علائمی فراتر از علائم حرکتی نیز وجود دارند، اما تمام افراد مبتلا به بیماری پارکینسون همه این علائم را نخواهند داشت. این علائم عبارتند از:  بی قراری در خواب و یا خستگی در طول روز، صدای یکنواخت و یا لکنت زبان، دشواری در بلع، مشکلات حافظه، گیجی، یا زوال عقل، پوست چرب، شوره سر و یبوست.

علایم شایع بیماری را لرزش، سفتی عضلات، غیرطبیعی بودن قامت (خمیده)، بی‌نظمی حرکات بدن، راه رفتن نامتناسب به حالتی که پاها به زمین کشیده می‌شوند که فاصله پاها نسبت به هم بیشتر از حالت طبیعی است، دانست. مشکل در سخن گفتن، تغییرات صدا (ضعیف و بم)، از بین رفتن حالت طبیعی چهره (ثابت شدن صورت یا خیرگی چشم)، اختلال در جویدن و بلع، آبریزش دهان، افسردگی، عصبی بودن، مشکلات در به خاطر سپردن یا به یادآوردن اطلاعات جدید از دیگر علایم بیماری است.

به مرور زمان علایم اولیه بدتر و وخیم تر می شوند. یک رعشه ملایم به یک ارتعاش مزاحم و ملموس تبدیل می شود. ممکن است تکه کردن غذا و استفاده از دست مرتعش به مرور زمان سخت تر شود. برادیکینسیا (آرام شدن حرکت) به مشکلی کاملا محسوس بدل می شود که محدود کننده ترین علامت و اثر پارکینسون است. آرام شدن حرکت می تواند مانع انجام کارهای روزانه شود. در این شرایط ممکن است لباس پوشیدن، ریش زدن و یا حمام کردن وقت بسیاری از فرد بگیرد. تحرک ضعیف می شود و مشکلاتی به وجود می آید که هنگام نشستن روی صندلی و برخاستن از آن یا سوار شدن به اتومبیل و پیاده شدن از آن یا غلتیدن در رختخواب دیده می شود. راه رفتن آهسته تر می شود و بیمار حالت قوز پیدا می کند ( سر و شانه به طرف جلو متمایل می شود). صدای بیمار یکنواخت می شود. کمبود تعادل می تواند باعث افتادن بیمار شود. دستخط ریزتر و ناخوانا می شود. حرکات غیر ارادی مانند حرکت دست در حال پیاده روی کم می شود.

علایم پارکینسون معمولا در یک طرف بروز می کند ولی به مرور زمان به دست یا پای سالم طرف دیگر هم سرایت می کند. این علایم پیشرفت می کند تا سمت دیگر بدن را هم تحت تاثیر قرار دهد. معمولا این پیشرفت تدریجی است، اما سرعت پیشرفت در بیماران، متفاوت است. هدف از به کاربردن شیوه های درمان در مبتلایان به پارکینسون از بین بردن علایم نیست بلکه کنترل عوارض است. این کار به بیمار کمک می کند تا مستقل عمل کند و این بیماری مزمن تحت کنترل درآید. پارکینسون از بین نخواهد رفت ولی کنترل عوارض آن می تواند تا حد زیادی جلوی ناتوانی و از کار افتادگی بیمار را بگیرد.

بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب از این موضوع که بیماریشان همواره در حال پیشرفت است، آگاهند و این موضوع می تواند باعث نگرانی شدید آنها شود. آنها ممکن است بخواهند خود و مشکلاتشان را بیش از حد نیاز تحت کنترل درآورند و خود را با دیگر افراد مبتلا مقایسه کنند. نگرانی در مورد پیشرفت بیماری و امکان ادامه کار هم غیرعادی نیست.

پیشگویی و تخمین در خصوص پیشرفت این بیماری در یک بیمار مشخص غیرممکن است. سرعت پیشرفت و محدودیت های جسمی و روحی در بیماران مختلف متفاوت است.

در حالت صورت و چهره بیماران مبتلا به پارکینسون تغییراتی روی می دهد، از جمله ثابت شدن حالت صورت (ظاهرا احساسات اندکی در چهره نمایان می شود) یا خیرگی چشم ( به دلیل کاهش پلک زدن). علاوه بر اینها، خشک شدن شانه یا لنگیدن پا در سمت تحت تاثیر قرارگرفته، عوارض دیگر (عادی) این بیماری است. افراد مسن ممکن است نمایان شدن یک به یک این نشانه های پارکینسون را به تغییرات افزایش سن مربوط بدانند، ارتعاش را «لرزش» تلقی کنند، برادیکنسیا را به «آرام شدن عادی» و سفت شدن عضلات را به «آرتروز» ربط بدهند.